هفت آبان روزی ست که جهانیان برای بنیانگزار نخست انسانگرایی و آزادگی در تاریخ می بالد روزی که شاهنشاهی از ایرانزمین آن را بنیاد نهاد و به گیتی گسترد. در هنگامه ای که گیتی در تیرگی خفته بود و بیداد همه جا را فرا گرفته بود مردمانی بر پهنه ی کشور اهورایی ایرانزمین گام بر می داشتند که با رهنمایی های شاهنشاه آن نخستين سیستم استخدام دولتی به گونه ی لشگری و کشوری به مدت ۴۰سال خدمت و سپس بازنشستگی و گرفتن مستمری همیشگی را پایه گذاری کرده بود و دیوان اداری خود را داشتند. مردمانی نیک کردار که پس از گرفتن بابل ۲۵هزار یهودی برده را که در آن شهر به زیر یوق بردگی شاه بابل بودند آزاد کرد. تاريخ کهنسال ايران در ٢۵٠٠ سال گذشته با وجود آشوب ها و تاخت و تازهای گوناگون همانند تازش تازی ها، مغول ها، ترک ها، افغان ها و بسياری تاخت و تازهای ديگر هميشه سربلند و سرفراز بجا مانده آری هفت آبان، گاه فرخ روزی ست که اندیشه های کوروش بزرگ اینک پس از هزاره ها منشور حقوق بشر جهانیان است. روزی که به گواهی گوناگون اندیشه، گفتار و کردارنیک او را می ستایند و در تلاش برای رسیدن به آن هستند.
به گونه ای که کتاب مقدس او را با لقب "فرد برگزيده" می خواند چرا که او ظاهرا اجازه داده بوده است که يهوديان دربند به اسرائیل برگردند. در هيچ يک از آثار يافته شده در آبشخورهای يهودی نکته ای که با آنچه در کتاب مقدس تضاد داشته باشد ديده نمی شود. مسلما يهوديان که در دنيای باستان عالی ترين درج کنندگان رخدادهای تاريخی به شما می آمدند بايد تاريخ های «بديل» نيز در مورد کوروش نوشته باشند. و به ویژه اینکه فروپاشی شاهنشاهی هخامنشی به دست اسکندر چنين فرصتی را برای آنان فراهم کرده بوده است ولی میبینیم که در هيچ کجا به چنين نمونه هایی بر نمی خوريم و تنها کوروش بزرگ ستوده شده است. در مورد آزاد کردن يهوديان از بند بردگی بابلی ها و سرانجام اشاره های کتاب مقدس به کوروش بزرگ کم شمار نیست. مانند:
دهش کوروش بزرگ در جایی از عهد عتيق مورد اشاره قرار گرفته که او را «برگزيده يهوه» می خوانند (کتاب عزرا فصل یک بيشترين گرامیداشت يهوديان نسبت به کوروش بزرگ را نشان می دهد) کوروش بزرگ در نسک دوم ايسا به عنوان رهایی دهنده ی يهوديان شناسانده شده است.
کوروش بزرگ را يهوديان مسيح خود می دانستند. ايسا از کوروش چنين ياد می کند:
«او شبان من است و نيات مرا متحقق خواهد کرد»
کورش بزرگ همچنين دستور داده است که اشيای مقدس عبريان که پيش از آن به وسيله پادشاه بابل ضبط شده بود به آنان برگردانده شود. در فصل يک از نسک عزرا می خوانيم:
«همچنين کوروش پادشاه اشيای خانه خداوند را که نبودخادنزار از اورشليم آورده و در خانه خدايان خود جای داده بود پيش کشيد. و آن ها را به وسيله گنجور ميتره دات شمارش کرده و تحويل ششبازار شهريار يهوديه داد. همچنين کوروش به يهوديان اجازه داد تا معبد خود در اورشليم را بازسازی کنند و برای انجام اين کار از خزانه شاهنشاهی بودجه ای ویژه داد.»
در فصل سوم کتاب عزرا می خوانيم:
«آن ها همچنين به بنايان و نجاران دستمزد پرداخته و گوشت، نوشابه و روغن به آنان که از زيدون و طاير آمده بودند دادند. و نيز اجازه دادند تا درختان چدار از لبنان و از راه دريای جوپا آورده شوند. و اين همه از محل عطيه کوروش، پادشاه پرشيا بود.»
کوروش و اسکندر
اسکندر ارج و ستودنی بی مانندی برای کوروش بزرگ قایل بود او بلکه کوروش را قهرمان فردی خود می دانست. اسکندر فاتح شاهنشاهی هخامنشی و عامل بنیادی آتش زدن تخت جمشيد به تلافی یورش خشايارشاه به يونان و آتش زدن آتن در 480 پيش از زایش بود. اما همين اسکندر بالاترين ارج را نسبت به کوروش بزرگ به جای آورد. اين يک واقعيت است که اسکندر همواره آرزوی ديدار آرامگاه کوروش در پاسارگاد را داشت. يکی از آبشخورهای بسيارخوب تاريخ درج این حوادث نسک آريان* است. که در آن آريان به شرح اين جنبه از فتح ايران باستان به دست اسکندر پرداخته است.
هنگامی که اسکندر به آرامگاه کوروش بزرگ رسيد از اين که آگاه شد دزدان به آرامگاه او تازش کرده اند به شدت برآشفته شد. تابوت کوروش بزرگ هنگامی که دزدان ناموفق کوشيده بودند تا تابوت او را بربايند آسيب ديده بود. اسکندر بلافاصله دستور داد که تابوت کوروش تعمير شود و به آرامگاه او بازگردانده شود. خود آرامگاه نيز بر حسب دستورهای صريح اسکندر تعمير شد. در ورودی آن را مهر و موم کردند او همچنين مقر مرزی کورتاش را که به وسيله ی کوروش بزرگ ساخته شده بود از آسيب مصون داشت و اين همان شهری است که يونانيان آن را سيروپوليس (يا شهر کوروش) می خواندند**.
ولی هرگز نباید فراموش کرد ایران امروز به دنبال آموزش های صوفی گرايانه، مارکسيستی و بن رست (اصل) پنهان کاری های ردایی (مذهبی) که مارکسيست اسلامی نام گرفت به مردم تحميل شد. انديشه های پس مانده و يک سويه ضد ماده گرایی چنان خواستی را در مردم بوجود آورد که حتا برخی پذيرفتند برای رهایی از دنيای مادی گرایی تن به مرگ بدهند. چیزی که به گفتاری اگر در دست سیاست و سیاست بازی باشد بلایی است که افيون ملت ها است و آن همان دین سیاسی ست. به درستی می بینیم که چه اندازه در تونل زمان این دیارکهن در پیشینه ی خود از آزادی انديشه بهره جسته و بالنده گردید و پيشرفت نمود و کنون به چه ذلتی در اين روزها تن داده است.
امیدوار و آرزومندم
به خوشنودی دادار اورمزد رایومند و به یاری امشاسپندان پیروزگر و آموزش های اشوزرتشت اسپنتمان روزی را ببینیم که ایرانمان به جایگاه بنیادی خود به دور از خرافه پرستی بازگردد و آزادی راستین را در آغوش گیریم. روزی که این جشن با شکوه را هرچه بیشتر در خاستگاه نخست یگانه پرستی و آزادگی برگزار کنیم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: